افکار یک زندانی

« الدنیا سجن المومن »

افکار یک زندانی

« الدنیا سجن المومن »

افکار یک زندانی

امام صادق (علیه السلام):
«بنویس و علمت را در میان دوستانت منتشر ساز و چون مرگت رسید آن ها را به پسرانت میراث ده زیرا برای مردم زمان فتنه و آشوب میرسد که آن هنگام جز با کتاب انس نگیرند.»
اصول کافی، باب فضیلت نوشتن، حدیث یازدهم.

۲ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۳ ثبت شده است

کارهای فنی همیشه در ابتدا بسیار ساده به نظر می آیند، آنقدر ساده که گاهی به خودت جرأت می دهی، دست به کار تعمیر خودرویی شوی. البته این تنها برای اول کار است. کار هنگامی خودش را به تو می نمایاند که یک زبانه ی ساده را نمی توانی جا بیندازی و مصیبت آن وقت شروع می شود که قطعه ای کم یا زیاد می گردد و آن وقت وسیله ای که با اندک هزینه ای تعمیر می شد، ماجرایی می شود برای یکی دو هفته ی زجرآور.

این را گفتم چون دیشب کسی را دیدم که ماه ها پیش می پنداشت کار ساده ای را در پیش دارد. او که سال ها پیش در محوریت بسیاری از کارها بود با این پندار که با همان روش های قدیمی هنوز  هم می شود کارها را به پیش برد، وارد میدان شد.

اما غافل از آن که زمانه، مردم را تغییر می دهد. وسایل ارتباط گیری و سنجش، گسترده می شود و دیگر نمی توان به سبک پدرخوانده ها همه را سر جایشان نشاند.

مشکل دقیقا همین جاست. روش های پدرخوانده دیگر کارگر نیست. مردم سکوت نخواهند کرد و بعضی که سال ها نقد کردن را از نقادانشان یاد گرفته اند امروز به نقد همان نقادان نشسته اند. همیشه باید آنگونه رفتار کرد که اگر روزی خودت هم وارد میدان شدی ظرفیتش را داشته باشی.

خدایا از خودم و خودمان و سهل انگاری ها و بی ظرفیتی ها به تو پناه می برم که تو دانای توانایی.

۰ نظر ۱۵ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۵:۳۱
زندانی زندانی

چند روز پیش بعد از فراز و نشیب های فراوان و در لابه لای گرفتاری های روزمره فرصتی شد تا به همراهی دوستی مهربان برای دیدن "آخرین فیلم ابراهیم حاتمی کیا در سینمای ایران" به سینما بروم.

در هنگام دیدن فیلم دلم برای وطنم ، برای برادران مجاهدم و برای مردم میهنم می سوخت و گاه اندوه این غربت گلویم را می فشرد و می خواست که از چشمانم جاری شود.

اما بیرون از سینما ذهنم به کار افتاد و سعی نمودم که در آن سوی احساسم به تماشای اندیشه ی فیلم ساز بپردازم.

بر خلاف آنچه بسیاری می پندارند من هیچ گونه تحولی در کارگردان این اثر مشاهده نکردم . در واقع او همان است که خودش می گوید . یک فیلم ساز فقط همین . یک فیلم ساز که از تاثیر وقایع روزگارش متاثر می شود و دست به ساخت یک اثر هنری می زند.

او گویی در این آخرین اثرش هنوز هم دچار دوگانگی است . از یک سوی یاران و مردانی را می ستاید که در گذشته های دور با آنان زیسته است و از سوی دیگر دچار تدبیر و امید امروز روزگار خویش است .

اصغر وصالی به عنوان یک دوست تندرو که در راه انقلاب هیچ چیزی برایش اهمیتی ندارد در کنار مصطفی چمران به عنوان یک دوست عاقل که در تمام صحنه های فیلم در اندیشه حفظ جان مردم است رخ می نمایند.

شاید اگر فیلم درباره ی یک واقعه ی تاریخی با پایانی مشخص ساخته نمی شد و فیلمساز این اجازه را داشت که مانند بسیاری از وقایع که بر اساس روند تاریخی خود ساخته نشده است ، پایان داستان را خود می نوشت ، کفه ی ترازوی فیلم ، به سوی اصغر وصالی همو که نماد سربازی از سربازان خمینی است تمام نمی شد.

پیش از آنکه مرا متهم به بدبینی کنید به یاد بیاورید که من در حالی این یاداشت را می نویسم که بسیاری از همسنگرانم در این اندیشه به سر می برند که بلبل عاشقشان به آغوش خانه بازگشته است و نگارنده سعی در ایجاد موازنه در ذهن مخاطبان را دارد.

اما اگر حرف آخر را بخواهید به شما خواهم گفت که هنرمندان متعهد ما باید میان ادراک روشنفکر مآبانه ی خود و آرمان های انقلاب یک انتخاب داشته باشند. اصغر وصالی  را همراه با تدبیر و امید در یک فیلم نمی توان ستود. و در واقع آنچنان که گفته اند ، دو پادشاه در یک اقلیم نمی گنجند باید گفت دو قهرمان نیز نه در یک اندیشه و نه در یک فیلم نمی گنجند.

در پایان برای فیلمسازان متعهد کشورم یک انتخاب دشوار آرزو می کنم و برای امت حزب الله هنرمندانی متعهد که انتخابشان را کرده باشند.

پی نوشت :به علت بیات شدن موضوع قصد نگاشتن این مطلب را نداشتم اما به درخواست یک مخاطب همیشگی این مطلب نگاشته شد.

۰ نظر ۰۷ ارديبهشت ۹۳ ، ۱۳:۰۴
زندانی زندانی