افکار یک زندانی

« الدنیا سجن المومن »

افکار یک زندانی

« الدنیا سجن المومن »

افکار یک زندانی

امام صادق (علیه السلام):
«بنویس و علمت را در میان دوستانت منتشر ساز و چون مرگت رسید آن ها را به پسرانت میراث ده زیرا برای مردم زمان فتنه و آشوب میرسد که آن هنگام جز با کتاب انس نگیرند.»
اصول کافی، باب فضیلت نوشتن، حدیث یازدهم.

۶ مطلب در ارديبهشت ۱۳۹۶ ثبت شده است

برادران و خواهران گرامی، آن چیزی که شما از آن به شکست تعبیر می کنید، از ترور شهید مطهری، ریاست جمهوری بنی صدر، ترور بهشتی، انفجار نخست وزیری، جنگ هشت ساله با بی تدبیری های دولت میرحسین موسوی، عدم فتح کربلای 4، جام زهر قطعنامه با اصحاب لیبرالش، دولت مخرب سازندگی، دولت برانداز اصلاحات و دوستان از خدا عبور کرده اش و از فتنه ی 88 ناگوارتر نیست. انقلاب همه این روزها را به خود دیده است. حتی می شود وسیع تر نگریست، مگر نواب را به جوخه ی اعدام نسپردند؟ مگر مدرس را در تبعید در غربت به شهادت نرساندند؟ و مگر شیخ فضل الله نوری را به دار نیاویختند؟

اصلا شما فکر کنید که ما هم چون کشور اسلامی آندلس آنقدر در غفلت از ناتوی فرهنگی خوابمان ببرد تا انقلابمان را به شهوت زنان و مردانمان ببلعند، مگر خون سید الشهدا از جوشش بازخواهد ایستاد؟

آنان که امروز شیون کنان به رهبر خود کنایه می زنند همان هایی هستند که حسن بن علی را مذل المومنین خطاب می کردند.

حواستان کجاست؟! مگر شما به تاریخ یک عمر مجاهدت مظلومان و امامان و شهدا تکیه نداده اید؟ مگر داستان غروب کربلا را نشنیده اید؟ مگر نمی دانید که زینب کبری فرمود «ما رأیت الا جمیلا»؟؟؟

ما به راه خود ادامه می دهیم، موشک می سازیم ، شهرک موشکی بنا می کنیم و رویش می نویسیم «مرگ بر اسرائیل و هرکه از او خوشش بیاید» حتی اگر برخی نابخردان احساس کنند که موشک های ما با طبع گربه صفتشان سازگاری ندارد. ما همچنان به سوریه می رویم و در صف اعزام چله می گیریم تا نوبت به ما بیفتد، حتی اگر لیبرال های وطنی بر نتابند که ما بر بلندی های جولان فریاد «مرگ بر اسرائیل» سر دهیم.

این انقلاب چون درختی سترگ است که با خون شهیدان خود به چنین عظمتی دست یافته است، کجا "کرم های فربه و تن پرور" می توانند چنین سرو استواری را فرو اندازند؟؟؟

راستی هر کس که از مبارزه خسته شده است سری به تاریخ بزند، تاریخ دره های ذلتی دارد که ساکنانش مردان و زنان از راه بریده اند. از درون این دره ها قله هایی به چشم می خورد که مجاورانش، مجاهدانی هستند که به تکلیف خویش عمل نمودند و دل به فتح یا عدم الفتح چند روزه ی دنیا نبستند. آنان می دانستند که پیروزی از آن کسانی است که به خاطر خدا پا به میدان گذاشته اند نه آنان که به طمع فتح و ظفر اسب خویش را زین نموده اند.

۰ نظر ۳۰ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۴:۰۴
زندانی زندانی

بارها این حدیث شریف را شنیده ایم که «إنّما الأعمال بالنیّات» و شاید انسان بپندارد که صحت عمل در گروی سلامت انگیزه هاست، اما اگر به درستی بنگریم اصولا اعمال ما به واسطه ی نیاتمان تشخّص می یابند. تفاوت صعود و نزول اشیاء در جهتی است که پرتاب می شوند. پس هرگز هیچ صعودی را با هیچ نزولی نمی توان سنجید.نیات انسان نیز جهت هر عمل است. گاه انسان به واسطه ی ذهن ظاهر بین خود اعمال را بدون در نظر گرفتن جهت آن ها می نگرد و می پندارد که جهاد و جنگ هر دو یک معنا دارند. اما تو بندان که اعمال انسان یا در مسیر تحقق حق قرار میگیرد و یا در خدمت باطل و چون چنین باشد اصولا معنای جهاد از جنگ متفاوت است. جهاد مبارزه در مسیر تحقق حکومت الله است و جنگ تلاشی است برای برآورده ساختن امیال انسانی و هر آنچه در مسیر حق نباشد به جرگه ی باطل پیوسته است. پس شاید ظاهر اعمال انسان یکسان بنماید اما باید دانست که حقیقت هر عمل در نسبت او با حق مشخص خواهد شد.

۰ نظر ۲۶ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۹:۳۵
زندانی زندانی

در خبرها آمد که رئیس جمهور مستقر جمهوری اسلامی ایران در جمع هوادارانش گفته است که هر بار که ما مرگ بر اسرائیل می گوییم، اسرائیل پول بیشتری از آمریکا می گیرد و لذا با هر مرگ بر اسرائیل، ما او را قوی تر ساخته ایم.

از چند منظر می توان به این فاجعه نگاه کرد. مسئله اول این است که آیا آقای رئیس واقعا فهمشان از مسائل بین الملل و رابطه ی رژیم منحوس و سگ صفت اسرائیل با آمریکای جهان خوار در همین حد است؟ یعنی آن روزی که دودمان فاسد پهلوی کاسه لیسی اسرائیل و آمریکا را می کرد، اسرائیل هر روز ضعیف تر می شد؟ آیا قرار است برخی نیز پا در راهی بگذارند که نهایتش را مردم در 22 بهمن 57 نشان داده اند؟ چه کسی می تواند رابطه ی افول قدرت صهیونیست ها در منطقه ی غرب آسیا، با ظهور شعار مرگ بر اسرائیل در انقلاب اسلامی را منکر شود؟ آن روز که خمینی کبیر دست موسایی خود را از جیبش خارج نمود، اسرائیل تمام اعراب منطقه را با همه ی امکانات مادی، تسلیحاتی و وفاق سیاسی آن روز اعراب- در شش روز شکست داده بود، آن روز که خمینی فریاد توحید سر داد و خدا به واسطه ی او قلوب مومنین را بیدار ساخت، اسرائیل شب ها در غفلت مسلمین خواب فرات را می دید، آن روز که پهلوی در دوران آوارگی سزای یاوه گویی های ممتدش را پس می داد، اسرائیل پا به خاک لبنان نهاده بود و عملا فلسطینیان با از دست دادن امید مبارزه ی مسلحانه، شرف خویش را به قیچی کمپ دیوید سپرده بودند. آری راهی را که محمدرضا پهلوی به انورسادات نشان داد به نقطه ی نابودی هر دوی آن ها ختم شد. آن روزها کسی مرگ بر اسرائیل نمی گفت، آن روزها مرد حکیمی اسرائیل را کودک کش خطاب نمی کرد، اما اسرائیل هر روز بیشتر در حمایت دوستان حرام لقمه ی خود در سرزمین های اسلامی پیش می آمد. تاریخ را نمی شود عوض کرد حتی اگر کتاب تاریخ را وارونه بخوانید.

مسئله دوم اما حرفی است که نمی توان آن را باور کرد. اصلا نمی توان فهمید که کسی برای منافع چند روزه ی دنیای خود به آرمان فلسطین و کودکان در خون غلتیده ی آن پشت کند، اصلا باورش محال به نظر می رسد که کسی دست کمک به سوی صهیونیست ها دراز کرده باشد، اصولا محال می نماید که انسانی در این حد، تمام آخرت خود را برای رسیدن به یک صندلی چهارساله فروخته باشد.

نه، هیچ کس حتی گمانش هم به جنبه ی دوم ماجرا نمی رود، به نظر می رسد که سردرگمی آقای رئیس جمهور در اداره ی کشور، خاطر ایشان را مشوش نموده و ناخودآگاه عنان سخن از دستشان خارج شده است و سخنی را به خطا گفته اند. اما باید هوشیار بود، باید یک چند به تاریخ رجوع کرد و سرنوشت مبارزانی را که در کمپ دیوید، اسرائیل را به رسمیت شناختند بازخواند، باید اندیشید که مگر مرگ آغاز حیات ابدی انسان نیست و آدمی محکوم به پاسخ گویی به هر سخن و بیانی نخواهد بود؟ عزت و ذلت به دست خدای متعال است و اوست که هر که را بخواهد عزیز می کند و هر که را نه، به حال خود وا می نهد، پس پناه به خالق هستی از دست بردن در خون کودکان معصومی که جرمشان محبت محمد مصطفی صل الله علیه و آله و سلم بود.

۰ نظر ۱۸ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۳:۳۰
زندانی زندانی

امروز یک اتفاق تاریخی در دوران 38 ساله ی انقلاب اسلامی رخ داد. رئیس جمهوری که عادت به تابوشکنی داشت در ادامه ی اقدامات اعتدال گرایانه ی خود بعد از تماس تلفنی با رئیس جمهور آمریکا، دست دادن وزیر خارجه اش با همان آقای چپ دست و قدم زدن عاشقانه ی همان آقای وزیر با همتای مکارش و بسیاری تابوهای دیگر که شکست، امروز اولین رئیس جمهوری بود که کارگران لگد به خودروی او زدند و فریاد نفرت بر سرش کشیدند. نمی دانم که انقلاب مستضعفان را چه شده است که کارگران مهمان نواز و زحمتکش و ساکتش دیگر صبر از کف داده و حتی مراعات رسانه های تصویری را نمی کنند. این پینه به دستان جوانمرد که گویی قید آینده ی خود را نیز زده اند - در روزگاری که وزیر رفاه، یک مدیر امنیتی باسابقه است-  فریاد می کشند و تنها یک خواسته دارند، آن هم اینکه رئیس جمهور، کارگر و دردهایش را تنها بگذارد و از بالین غم زده ی او دور شود. کارگر حتی تحمل ندارد که رئیس جمهور را شریک غم خود بداند. کارگری که مهمان نوازترین و جوانمرد ترین قشر جامعه است. مردانی که بار تولید کشور را به دوش می کشند و از حداقل ها هم محرومند و یک بار هم دم بر نمی آورند، این بار لگد به خودروی اشرافی آقای رئیس جمهور می زنند تا او را از قلمروی داغ هایشان دور کنند.

این قرار ما نبود. قرار نبود خطی را که رجایی با خون پاکش و باهنر با تکه های سوخته ی تنش هموار کرده بود، به روزهایی برسد که رئیس جمهورش در برابر کارگران سیه چرده، رو سیاه باشد. قرار نبود رئیس جمهور سخنش را در میان مستضعفان رها سازد و فرار را بر قرار ترجیح دهد.

 آقای رئیس جمهور! شما نباید مردان زجر کشیده ی داغ داری را که هنوز عزیزانشان در حبس بی تدبیری ها به سر می برند، دست مایه ی رقابت های انتخاباتی خود می کردید. شاید اگر آنچنان پر تبختر از درون آن خودروی اشرافی برایشان سخن نمی گفتید و کمی آنان را لایق حضور در کنارشان می دانستید، اینگونه بر نمی آشفتند. شاید اگر چند ماه قبل تر، پیش از آنکه به رأیشان محتاج شوید در میانشان حاضر می شدید باورتان می کردند، اما امروز دیگر دیر شده است. امروز ، کارگر زندگی خود را رو به فنا می بیند و همکارانش را محبوس در قعر نابخردی های وزرای کاسب شما. امروز حتی برای عذر خواهی هم دیر شده است. شرافتمندانه ترین کار این است که بی آنکه سخنی بگویید و حتی سرتان را بالا بیاورید، کارگران را آسوده بگذارید و حداقل چشم طمع به رای فراموش شدگان نداشته باشید. این کمترین کاری است که از دست مدیری چون شما بر می آید.

۰ نظر ۱۷ ارديبهشت ۹۶ ، ۲۲:۱۲
زندانی زندانی

امروز دقیقا 38 سال و 2 ماه و 23 روز از پیروزی انقلاب اسلامی می گذرد اما همگی به روشنی میدانیم که جامعه ی ما هنوز هم از درد شرم آور "استضعاف" رنج می برد. انقلابی که به فرموده ی خمینی کبیر انقلاب پا برهنه ها بود ، انقلابی که قرار بود تا بر چیدن ظلم و جور ادامه یابد هنوز هم شاهد درد و رنج مستضعفان است. این حقیقت که انقلاب، خدمات بی شماری نسبت به گذشته داشته غیر قابل انکار است، خدماتی که اصولا غیر قیاس با تمامی ادوار در تاریخ معاصر ماست، اما اکنون سوال از گذشته نیست، سوال این است که چرا انقلاب به برخی از آرمان ها و اهداف خود دست نیافته و آنچنان که شایسته بوده، به خواسته ی اولیه خود نزدیک نشده است.

با کمی کنکاش در تاریخ 38 سال گذشته در می یابیم که همواره سه عنصر اصلی در حرکت انقلاب تأثیر گذار بوده اند. این سه عنصر عبارتند از : ولایت فقیه، جامعه ی نخبگانی و آحاد مردم. با مرور آنچه در گذشته رخ داده، این نتیجه حاصل می شود که مشکل کار از جامعه ی نخبگانی کشور بوده است. دولت های ناکارآمدی که در سالیان گذشته شکل گرفته اند بهترین گواه بر این سخن هستند. دولت ها محل بروز و استقرار نخبگان جامعه می باشند. افرادی با صلاحیت های دانشی و مدیریتی که توانسته اند خود را در درون سازمان کشور بالا بکشند. شاید برخی به این استدلال خرده بگیرند که دولت ها نه بر اساس شایسته سالاری بلکه بر اثر روابط ناسالم شکل گرفته اند و نمی توان آنان را نماینده ی جامعه ی نخبگانی دانست. اما باید توجه داشت که چنین اتهامی به تمامی ساختار مدیریتی کشور قابل قبول نیست. هر چه در سلسله مراتب اداری خرد بشویم، تغییرات مدیریتی کاهش می یابد و تنها افراد در ساختار جا به جا می شوند. ما با تعداد فراوانی از مدیران مواجهیم که نمی توان تمامی آنان را به نداشتن صلاحیت متهم نمود.

اما دلیل این اتفاق چیست؟ چرا جامعه ی نخبگانی ما به درستی به وظایف خود عمل نکرده است؟ ریشه ی مسئله را باید در تاریخ بلند آدمیان جستجو نمود. این مشکل همان مشکلی است که امیرالمومنین پس از رحلت رسول الله و در دوران حکومت خویش بدان دچار بودند. اصل ماجرا این است که خداوند اراده نموده است که انسان ها با اختیار و همت خودشان به جامعه ی توحیدی دست یابند. اگر بنا بود که دولت و جامعه ی توحیدی مورد نظر دستگاه انبیاء، به واسطه ی اراده ی الهی و نمایندگان او-پیامبران و امامان- به تنهایی در زمین شکل گیرد، کار در همان زمان نوح علیه السلام و حتی شاید پیش از او به پایان رسیده بود. خداوند اراده نموده است که جامعه با دستگاه توحید همگام شود، سپس اندیشه های توحیدی را در خود ساری و جاری نماید و در اثر این جریان نخبگانی در جامعه ظهور کنند که حلقه ی وصلی باشند میان نمایندگان خدا در زمین و مردم. زمین باید با کارگزارانی صالحی آباد شود که از دل جامعه رشد یافته باشند. داستان های تلخ صدر اسلام و وقایع غم بار پس از رحلت رسول اکرم و واقعه ی جانگداز عاشورا و عدم قیام امامان شیعه پس از کربلا همگی به نبود نخبگان صالح باز می گردد. این سرّ همان سخنی است که امام صادق در جواب بزرگان قبائل می فرمود وقتی که آنان عرضه می داشتند که قیام کنید چرا که دل مردم با شماست و امام به آنان دستور می دادند که به درون تنور بروند و آنان استنکاف می کردند. این معنای جامعه ی 313 نفری از نخبگان است که کار ظهور به حضور و تربیت آنان پیوند خورده است.

اما چرا جامعه ی ما و به طور کلی جامعه ی شیعه تاکنون چنین نخبگانی را در درون خود پرورش نداده است؟ علت های گوناگونی برای این مسئله وجود دارد؛ مانند اینکه جامعه باید بخواهد که نخبگان توحیدی را در درون خود بپروراند، جامعه ای که هدفش رفاه طلبی باشد، اصولا دغدغه ی تربیت نخبگان صالح را نخواهد داشت. اما چرا جوامعی از تشیع که در دوره های گوناگون چنین دغدغه ای داشته اند باز هم از دست یابی به چنین نخبگانی ناکام مانده اند؟ علت مسئله شاید این باشد که فهم ما از نخبگان توحیدی فهم صحیحی نیست. تا زمانی که رویکرد مراکز علمی و دینی به تربیت انسان ها، رویکردی جدا از امر حکومت و فردی باشد ما هرگز به نخبگان تراز جامعه ی توحیدی دست نخواهیم یافت. ما نیاز به تربیت امام روح الله خمینی و جانشین فرزانه ی او در درون جامعه ی خود داریم. تا زمانی که عالمان، حضور در مسئله ی حکومت را از وظایف خود نمی دانند و در مسیر اصلاح ساختارهای حکومتی خود را آماده نمی سازند ما به نخبگانی که جامعه و جهان خود را توحیدی سازند نخواهیم رسید. تا زمانی که نخبگی تنها به مدارک و مدارج علمی و تحصیلی معنا می شود، جامعه ی ما قادر نخواهد بود که نخبگان و به تبع آن، دولتی در خور شأن آرمان هایش داشته باشد.

بی شک روزی خواهد رسید که اراده ی خدا در سلطنت کارگزاران توحیدی محقق خواهد شد. و نباید تردید داشت که بالاخره قبیله ای شکل خواهد گرفت که نخبگان حقیقی عالم را در درون خود بپروراند، اما ما می توانیم تصمیم بگیریم که در این دستگاه عظیم و تاریخ باشکوه سهیم باشیم. ما می توانیم این صلاحیت را کسب نماییم که آسمان به دست ما فردای زمین را رقم بزند. و این تصمیم بزرگ هر امتی است. بنی اسرائیل چنین فرصتی داشت و آن را وانهاد، مردمان یثرب در برهه ای از تاریخ چنین فرصتی را داشتند و نخواستند، مردمان کوفه از این افتخار روی گرداندند. این طبق را در طول تاریخ آدمیان در برابر اقوام گوناگون چرخانده اند و امروز چیدن میوه ی عمل صالحان را در برابر ما نهاده اند، باشد که تصمیم جمعی ما تمام تاریخ را روشن سازد.

۰ نظر ۱۵ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۲:۳۰
زندانی زندانی

این روزها از در و دیوار، مباحث انتخاباتی می ریزد. هر روز که می گذرد، کوچه و خیابان ها و ساکنانشان بیشتر بوی انتخابات می گیرند. کاندیداها می آیند و می روند و هر روز سخنانشان تیتر رسانه ها می شود و هنوز این حرف فهمیده نشده، حرف دیگری را علم می کنند.

حقیقت تأسف برانگیز این روزهای کشور ما حاکم شدن فضایی مسموم، بر افکار آدم هاست. در این میان باید بدانیم که بیشترین تقصیر را، خود ما ساکنان این شهر بر عهده داریم. این فهم ماست که مشتری های آرائمان را بر می انگیزد که چگونه با ما سخن بگویند. اگر ما مردم، ساده اندیشانه، راحت طلبانه و سهل انگارانه به دنبال راحت ترین راه برای تن آسایی نباشیم، هیچ کس فهم ما را به سخره نمی گیرد و وعده های صد من یک غاز به ما نخواهد داد.

پس بیایید با خودمان قرار بگذاریم که بر اساس مشهورات قوم، قبیله، خط، جناح، دسته و گروه هایمان تصمیم نگیریم. بیایید به فرزندانمان قول بدهیم که برای آینده ی آن ها هم که شده، از هیچ نامزدی "قدیس" نسازیم و تنها به فهم موجود در کلمه ی "اصلح" پایبند باشیم. بیاید به تمام تاریخ رنجکشیده ی پدرانمان قسم یاد کنیم که از روی تن آسایی و دنیا طلبی چند روزه ی خود، ودیعه ای که از دستان خونبار مجاهدان ستانده ایم را به دست گره خورده با دستان شیطان بزرگ نسپاریم. بیاید با خدای خود پیمان ببندیم که در این چند روز پر هیاهوی انتخابات دست از تقوا نشوییم و چشم هایی که از آسمان به ما نگاه می کنند را نادیده نگیریم.

انتخابات نیز جز امتحانی برای ما نیست، مسیر پر فراز و نشیب هابیلیان بی شک به روزهای باشکوه ظهور ختم خواهد شد، ما تنها در این میان انتخاب می کنیم که آیا شایستگی آن را داریم که این اتفاق خوشایند در روزگار ما رخ دهد یا نه؛ اما بدانید که امام منتظران در انتظار ظهور ماست. در انتظار تصمیم هایی است که به آسمان این پیغام را بدهد که هنگامه ی طلوع خورشید است.

پس بیاید برای تمام تاریخ هم که شده به بهترین ها و نه به خوش نماترین ها رای بدهیم. نگذاریم ما را از چیزی بترسانند یا به وعده های خام فریبمان دهند؛ تا آنکه رای ما پیغام مناسبی به آسمان باشد.

۰ نظر ۱۰ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۱:۳۵
زندانی زندانی