از ابتدای این بازی برد باخت – بخوانید برجام - یاداشت هایی در این زمینه نگاشته شد. امروز هیچ دلیلی برای نگاشتن این مطلب وجود نداشت جز آنکه این پرونده به صورت رسمی مختومه شود. پس از این دیگر در مورد برجام نخواهم نوشت.
برجام نه در تاریخ 18 اردیبهشت 98 -که همزمان با آغاز خروج تدریجی ایران از برجام است - و نه در تاریخ 18 اردیبهشت 97 -که تاریخ خروج رسمی شیطان بزرگ از برجام است- به پایان نرسید. برجام حتی در تاریخ تولد خود نیز نمرده بود، برجام زمانی مرد که فکر تسلیم طبع سازش پذیر اشرافیت را قلقلک داد. ما از ابتدا می دانستیم که قرار است چیزی بدهیم و چیزی نگیریم. ما تنها می خواستیم داشته هایمان را در طبق اخلاص قرار دهیم تا آقای کدخدا -همان که امروز به بدی از او یاد می کنند -انگشت رذالتش را از چشمان ما در بیاورد.
برجام تجربه تلخ سادلوحی یک ملت است که دل به سازش خوش داشت. سازش با متجاوزی که ترس طرف مقابل اشتهایش را باز می کند. افسوس و افسوس و افسوس از آنچه در این چند سال به بهانه برجام از کف این ملت رفت. حداقل چیزی که از دست دادیم زمانی بود که میتوانستیم با آن مسیر بهتر و دشوارتری را بپیماییم. برجام حاصل فرهنگی بود که به ما می گفت مسیر بدتر و راحت تر را انتخاب کن. ما به فرهنگی باختیم که یافتن مسیرهای سهل را به زرنگی تعبیر می کند. این انگاره که مسیر راحت تر همیشه مسیر بهتری است ما را فریب داد. نوابغ کسانی نیستند که مسیرهای آسان را بیابند؛ نوابغ کسانی هستند که مسیرهای دشوار را به آسانی می پیمایند.
امروز در اینجا و در این مختصات از زمان ما مورد لعن آیندگانمان خواهیم بود. چرا که مسیری را انتخاب کردیم که سال ها این کشور را به عقب راند. ما دقیقا همان فتحعلی شاهی هستیم که خودمان در ماجرای ترکمنچای به او لعن می فرستادیم.
هر کس در ترویج فرهنگ درست زندگی کردن -که یک وظیفه عمومی است و معنای واقعی امر به معروف و نهی از منکر را پدیدار می کند- کوتاهی کرده باشد در این خیانت تاریخی به تاریخ ایران متهم است. برجام حاصل بی فرهنگی ماست. سیاسیون این جامعه در بستر این فرهنگ و ارزش های فرهنگی رشد یافته اند و متخصصان به کارگیری فرهنگ راحت طلبی و زیاده خواهی هستند. برجام بارها و بارها در تاریخ معاصر ما تکرار شده است. این اولین بار نبود که ما اقدامات یکجانبه ای را برای جلب محبت دول غربی انجام میدادیم. این ماجرا بارها و بارها تنها در چهل سال پس از انقلاب رخ داده است. از ماجرای مذاکرات سعادت آباد و پاریس گرفته تا کمک به آزادی گروگان های آمریکایی در لبنان و موارد دیگر. در همه ی این رخداد ها ما تجربه برجام را تجربه کرده بودیم. اما این فرهنگ راحت طلبی و زیاده خواهی است که هر بار ما را به امید عنایت دشمن به این چاه ذلت می افکند.
به امید روزی که ما مردمی سخت کوش باشیم که از داشته هایمان زندگی آینده فرزندانمان را بسازیم و دل به سازش با دیگران نبندیم.