افکار یک زندانی

امروز یک اتفاق تاریخی در دوران 38 ساله ی انقلاب اسلامی رخ داد. رئیس جمهوری که عادت به تابوشکنی داشت در ادامه ی اقدامات اعتدال گرایانه ی خود بعد از تماس تلفنی با رئیس جمهور آمریکا، دست دادن وزیر خارجه اش با همان آقای چپ دست و قدم زدن عاشقانه ی همان آقای وزیر با همتای مکارش و بسیاری تابوهای دیگر که شکست، امروز اولین رئیس جمهوری بود که کارگران لگد به خودروی او زدند و فریاد نفرت بر سرش کشیدند. نمی دانم که انقلاب مستضعفان را چه شده است که کارگران مهمان نواز و زحمتکش و ساکتش دیگر صبر از کف داده و حتی مراعات رسانه های تصویری را نمی کنند. این پینه به دستان جوانمرد که گویی قید آینده ی خود را نیز زده اند - در روزگاری که وزیر رفاه، یک مدیر امنیتی باسابقه است-  فریاد می کشند و تنها یک خواسته دارند، آن هم اینکه رئیس جمهور، کارگر و دردهایش را تنها بگذارد و از بالین غم زده ی او دور شود. کارگر حتی تحمل ندارد که رئیس جمهور را شریک غم خود بداند. کارگری که مهمان نوازترین و جوانمرد ترین قشر جامعه است. مردانی که بار تولید کشور را به دوش می کشند و از حداقل ها هم محرومند و یک بار هم دم بر نمی آورند، این بار لگد به خودروی اشرافی آقای رئیس جمهور می زنند تا او را از قلمروی داغ هایشان دور کنند.

این قرار ما نبود. قرار نبود خطی را که رجایی با خون پاکش و باهنر با تکه های سوخته ی تنش هموار کرده بود، به روزهایی برسد که رئیس جمهورش در برابر کارگران سیه چرده، رو سیاه باشد. قرار نبود رئیس جمهور سخنش را در میان مستضعفان رها سازد و فرار را بر قرار ترجیح دهد.

 آقای رئیس جمهور! شما نباید مردان زجر کشیده ی داغ داری را که هنوز عزیزانشان در حبس بی تدبیری ها به سر می برند، دست مایه ی رقابت های انتخاباتی خود می کردید. شاید اگر آنچنان پر تبختر از درون آن خودروی اشرافی برایشان سخن نمی گفتید و کمی آنان را لایق حضور در کنارشان می دانستید، اینگونه بر نمی آشفتند. شاید اگر چند ماه قبل تر، پیش از آنکه به رأیشان محتاج شوید در میانشان حاضر می شدید باورتان می کردند، اما امروز دیگر دیر شده است. امروز ، کارگر زندگی خود را رو به فنا می بیند و همکارانش را محبوس در قعر نابخردی های وزرای کاسب شما. امروز حتی برای عذر خواهی هم دیر شده است. شرافتمندانه ترین کار این است که بی آنکه سخنی بگویید و حتی سرتان را بالا بیاورید، کارگران را آسوده بگذارید و حداقل چشم طمع به رای فراموش شدگان نداشته باشید. این کمترین کاری است که از دست مدیری چون شما بر می آید.