افکار یک زندانی

هان ای هم وطن! بگذار تا تهران به گزش دندان سگی ولگرد آزرده شود. این کوچه ها به نام شهیدان عادت کرده اند و این خیابان ها به بدرقه ی گل های سرخ تا بهشت . ما را بکشید، فریاد آزادی خواهی ما بلند تر خواهد شد. مردم ما فرزندان مقاومتند، پدرانشان سال هاست که ایستادن را به آن ها آموخته اند.

 ای فرزند ابن ملجم خارجی که در ماه رمضان تیغ بر فرزندان علی کشیده ای! ما از آن دست آدم های در پر قو خفته نیستیم که از صدای پارس کردن سگی ولگرد در قلب کشورمان بهراسیم. ما دست در دهان سگ خواهیم برد و پوزه ی نجس او را از هم خواهیم درید.

سلام خدا بر مجاهدان سبز پوشی که در خون سرخ خویش غلتیدند. درود بر دست برافراشته ی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که سلاح عزت و شرف ایرانیان را در مشت خویش گرفته است. ای برادران مجاهدم جامه ی گلگون شهادت مبارکتان باد. چه کسی می اندیشید که بهارستان معراجتان شود. حقیقتا که خداوند بندگان مخلصش را در هر جای زمین که باشند به دیدار خویش  فرا می خواند، چه بسیارند مجاهدانی که در خطوط مقدم میدان های جهاد در انتظار شهادت دست بر آسمان دارند اما نظر محبت خداوند از همه آنآن گذشت تا به شما بندگان با اخلاص خویش رسید. گوارا باد بر شما این شهد شیرین.

امروز روز اتحاد امت مسلمان ایران است، اما بگذار تا این کلام آخر را از سر جگری سوخته باز گویم؛ شرم بر آنان که نام مقدس سپاه پاسداران را به کانیه بر زبان راندند. در این روز سرخ که سپاه فرزندان شهیدش را بار دیگر به پیشگاه صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه شریف تقدیم نمود، ننگ بر مردمان دونی که سربازان خدا را به سخره گرفتند و آنان را دشمنان آسایش خلق نامیدند.

به خدای عزوجل سوگند که ما بر آنیم تا راه سرخ شهیدان را ادامه دهیم. این جنگ تا فتح قدس ادامه دارد. قطب نمای ما گمراه نخواهد شد و چشم از مسیر قدس بر نخواهیم داشت حتی اگر سلاحمان را به برای مدتی به واسطه ی دنیا طلبی دنیا طلبان در غلاف مصلحت محصور سازیم.