ماجرای نیمروز
فیلم هایی که محمد حسین مهدویان میسازد علاوه بر جنبه های گوناگون سینما، هیجان پیگیری یک تجربه ی جدید سینمایی را نیز به دنبال دارد. او از یک سریال با فضای بازسازی مستند شروع به کار نمود. پس از آن کوشید تا تجربه ی خود را روی پرده ی نقره ای سینما به پیش ببرد و اکنون به سراغ سینمای داستانی رفته است. اما سینمای داستانی او نیز حال و هوای همان بازسازی مستند را دنبال می کند، در این میان هوشمندی کارگردان و همکارانش قابل تحسین است، چرا که آنان به سراغ داستانی رفته اند که توانایی و کشش فضای مستند گونه ی سبک ایشان را تامین می نماید. در گام بعد با دقتی فراوان بیشتر صحنه ها را باز(لانگ شات) تصویر برداری کرده اند. اهمیت این موضوع آنجا مشخص می شود که بدانید وقتی شما دوربین را روی دست میگیرید و از جانب ناظری مینگرید که در یک فضای مستند قرار دارد، اگر تصاویر را بسته بگیرید، لرزش دوربین شما ذهن مخاطب را آزار خواهد داد. گرچه مهدویان سعی نموده از تصاویر بسته بپرهیزد اما آنجا که ناچار چنین کرده است، مخاطب دچار تردید میشود چه آنکه میبیند بازیگر به وضوح در حال بیان دیالوگ است اما نمای دوربین و لرزش آن فضای مستند را تداعی می کند.تفصیل این نکته پژوهش مستقلی در باب تفاوت جایگاه مخاطب در سینمای داستانی و مستند را می طلبد. اینکه آیا اصولا منظر مخاطب در مستند به عنوان ناظر بیرونی با زاویه دید او در روایت داستانی به عنوان کسی که خود را در جایگاه قهرمان داستان تداعی می کند متفاوت است یا آنکه بیننده در هر دو روایت از جایگاه یکسانی برخوردار است.
در مجموع می توان گفت گروه محمد حسین مهدویان یک گام موفق دیگر را به سوی هدف خود در تحقق تجربه ای متفاوت و تاثیر گذار بر مبنای میراث جاودانه ی سیدمرتضی آوینی در اثر فاخر و ماندگار روایت فتح برداشته اند. امید آن است که تجربه ی آنان در عرصه ی سینما امیدها را برای تحقق سینمای اشراقی زنده نگه دارد، گرچه تا رسیدن به آن منزل هزاران فرسخ فاصله است.